Στις αρχές του 20ού αιώνα μια οικογένεια Ελλήνων μεταναστών έφτασε στο Ντάργουιν της Βόρειας Επικράτειας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η οικογένεια Χαρίτου ανέπτυξε πολυποίκιλη επιχειρηματική δράση: από την δημιουργία αλυκών και την αλιεία μαργαριταριών μέχρι το κυνήγι κροκόδειλων δημιούργησε τεράστιο οικονομικό αντίκτυπο στην ευρύτερη περιοχή.
O ιστορικός ιστορικός, ερευνητής και συγγραφέας Λέοναρντ Γιανισιέφσκι (Leonard Janiszewski) λέει στο Ελληνικό Πρόγραμμα ότι η συνεργασία της εν λόγω οικογένειας με τους ντόπιους Ιθαγενείς Αυστραλούς ήταν αρμονική.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ:
Επιδέξιοι κυνηγοί
O ιστορικός λέει ότι οι αδελφοί Χαρίτου ήταν επιδέξιοι κυνηγοί κροκόδειλων και μπάφαλο, και πολύ καλοί αλιείς του ψαριού μπαραμάντι. Αλλά η επιδεξιότητά τους αυτή αποκτήθηκε από την συναναστροφή και την συνεργασία τους με τους Αυτόχθονες της περιοχής.
Σύμφωνα με τον κ. Γιανισιέφσκι που ακούμε, οι Ιθαγενείς Αυστραλοί στην Βόρεια Επικράτεια γνώριζαν καλά πώς να εντοπίζουν τις πηγές των τροφίμων και ήξεραν ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να τις εκμεταλλευτούν.
To barramundi στα πιάτα των Ολυμπιονικών
Αυτό όμως που οι αδελφοί Χαρίτου κατάφεραν, ειδικά με το ψάρι μπαραμάντι, ήταν ότι το έκαναν γνωστό στους Ευρωπαίους Αυστραλούς. Ο Λέοναρντ Γιανισιέφσκι εξηγεί και ένα περιστατικό που άφησε ιστορία στις γαστρονομικές συνήθειες των Αυστραλών.
Το 1956 και στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων που διεξάχθηκαν στην Μελβούρνη, το ψάρι μπαραμάντι βρέθηκε στα πιάτα των αθλητών που έλαβαν μέρους στην διοργάνωση. Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση που το εν λόγω ψάρι με απόλυτη επιτυχία εντάχθηκε στα γευστικά εδέσματα των Αυστραλών. Το ψάρι αυτό χρησιμοποιείται σήμερα κατά κόρον στα εστιατόρια fish n’ chips καθώς όχι μόνο.
Ο Λέοναρντ Γιανισιέφσκι πιστεύει ότι η επιτυχία αυτή προήλθε από την συνεργασία των Ελλήνων μεταναστών με τους Ιθαγενείς. "Ήταν οι Πρώτοι Κάτοικοι της Αυστραλοί που πίστευαν ότι το μπαραμάντι, το οποίο αν και έχει μια ιδιαίτερη γεύση, είναι στην πραγματικότητα ένα καλό ψάρι".
